Z „eLką” na piersi rozegrał 82 mecze, w których strzelił 25 goli. Dwukrotnie zdobywał Puchar Polski (1989, 1990), raz odbierał Superpuchar (1989). W reprezentacji kraju rozegrał 69 spotkań (zdobył 19 bramek), zadebiutował grając jeszcze w II-ligowej Gwardii, co niewątpliwie ma swoją wymowę. Posiadał olbrzymi talent.

Od najmłodszych lat zachwycał znawców futbolu, a w zespołach juniorskich nie miał sobie równych. Wróżono mu karierę na miarę Kazimierza Deyny. Predyspozycje ku temu miał, ale może czasy były nieodpowiednie. Imponował nie tylko na boisku. Jawnie deklarował swoje przywiązanie do wiary, a bujną fryzurą akcentował swoje muzyczne upodobania. Przed wyborami w 1989 roku publicznie zadeklarował swoje poparcie dla „Solidarności”, co było bardzo odważnym posunięciem. Z Legii ruszył w świat, gdzie podbijał serca kibiców w Turcji, Hiszpanii i Francji. W 1997 roku wrócił na kilka miesięcy do Warszawy, a na jego ponownym debiucie Stadion Wojska Polskiego wypełnił się niemal po brzegi. Po krótkim czasie wyjechał jednak do USA, gdzie z Chicago Fire zdobył mistrzostwo. Zdecydowanie większą karierę niż w Polsce zrobił zagranicą.

Po zakończeniu kariery założył własną szkółkę piłkarską – Kosa Konstancin, którą prowadzi z sukcesami. Był także posłem na Sejm V, VI i VII kadencji, a od 2012 roku piastuje funkcję wiceprezesa zarządu ds. szkolenia PZPN. Jego syn Jakub gra dziś w pierwszej drużynie „wojskowych” (już zdążył przebić sukcesy swojego ojca, zdobywając z Legią dwa tytuły mistrza kraju).