17. rocznica śmierci Bernarda Blauta

Dziś mija 17 lat od śmierci jednego z największych piłkarzy w dziejach Legii i najlepszych defensywnych pomocników w Europie, Bernarda Blauta. W barwach Wojskowych „Długopis” zagrał w 236 meczach, w których strzelił 40 goli.

Bernard Blaut był wielką boiskową indywidualnością. W latach 60. i 70. był jednym z najlepszych pomocników na Starym Kontynencie, świetnym organizatorem gry i strategiem. W tamtych czasach ktoś nazwał go „Profesorem futbolu” i takim właśnie był. Poruszając się po boisku z wielką gracją demonstrował dostojny sposób gry w piłkę.

Bernard Blaut przez 10 sezonów był kluczowym i podstawowym graczem Legii, z którą osiągnął największe sukcesy - dwa mistrzostwa Polski (1969, 1970), dwa krajowe puchary (1964, 1966), a także półfinał (1970) oraz ćwierćfinał (1971) rozgrywek o Puchar Mistrzów. Ten wybitny piłkarz, świetny strateg oraz doskonały organizator gry, w barwach Wojskowych zagrał w 236 spotkaniach strzelając 40 goli. Partnerzy z zespołu, ale także i rywale, szanowali go za spokój oraz opanowane wręcz do perfekcji precyzyjne podania.

„Tworząc w czasach Wielkiej Legii – wespół z Lucjanem Brychczym i Kazimierzem Deyną – jedną z najlepszych linii pomocy na Starym Kontynencie, Bernard Blaut wcielał się w rolę tego rozważnego i spokojnego. Bardziej taktyka, ustawionego defensywnie i zabezpieczającego środkową linię Wojskowych. Natomiast znakomici organizatorzy gry, doskonali technicznie – Brychczy oraz Deyna, którym zresztą w Legii się opiekował – mieli za zadanie na zmianę włączać się do linii ataku. Ta trójka, w połączeniu strategii Blauta, fantazji Deyny i doświadczenia Brychczego, dopełniała obrazu czołowej europejskiej formacji piłkarskiej” - czytamy na historycznych stronach Naszej Legii. Bernard Blaut zmarł 19 maja 2007 roku w Warszawie.

„Kopać piłkę zaczynał w podwórkowym zespole Strzał Gogolin prowadzonym przez Ryszarda i Klarę Blautów, rodziców Bernarda i Zygfryda. Wygrana w turnieju dzikich drużyn zorganizowanym przez 'Trybunę Opolską' była ogromnym sukcesem, oznaczała mistrzostwo województwa. Bernard, starszy z braci, trzy lata później został zawodnikiem Odry Opole, w której zadebiutował mając 18 lat. Po trzech latach otrzymał powołanie do odbycia zasadniczej służby wojskowej w jednostce w Zgorzelcu, a następnie – po 3-miesięcznym szkoleniu – został oddelegowany do Legii. Wysoki, szczupły (stąd ps. Długopis) i jasnowłosy chłopak grał w środku pola. Uczciwy wobec wszystkich, miał ogromny autorytet w drużynie. Wspólnie z Kazimierzem Deyną i Lucjanem Brychczym stworzył jedną z najlepszych linii pomocy w Europie. Trafił do kadry narodowej, ale ta nie odnosiła wówczas sukcesów. Ich brak rekompensował sobie w Legii, dwukrotnie zdobywając mistrzostwo Polski i krajowy puchar, a w 1970 roku docierając do 1/2 finału PE. Trzy lata później wyjechał do Francji (FC Metz) – jako pierwszy piłkarz w historii Legii dostał na to oficjalną zgodę, ale niedługo potem z powodu poważnej kontuzji musiał zakończyć karierę. Po powrocie do kraju (1974) rozpoczął pracę w PZPN, tworząc bank informacji dla reprezentacji Polski, następnie asystował kolejnym selekcjonerom. Pracował w Tunezji, krótko był selekcjonerem reprezentacji Zjednoczonych Emiratów Arabskich” - piszą z kolei o Bernardzie Blaucie autorzy Księgi Stulecia Legii.