Historia: Kalendarium Legii (22 września): Rządy Smudy przy Łazienkowskiej

Franciszek Smuda prowadził Legię w latach 1999-2001. Do Warszawy trafił opromieniony sławą i świetnymi wynikami w łódzkim Widzewie. W stolicy nie wiodło mu się jednak najlepiej. Oczekiwania wobec niego i drużyny były spore, lecz już w pierwszym sezonie fani zostali sprowadzeni na ziemię. „Jasne, że oczekiwania były znacznie większe, ale mój trenerski pobyt w Legii nie był porażką. Wyczyściłem drużynę z piłkarzy, którzy starali się trząść szatnią. Po rundzie jesiennej byliśmy na trzecim miejscu. W przerwie zimowej nie przegraliśmy żadnego sparingu. Ech, było, minęło... Po opuszczeniu Legii cieszyłem się, że mój następca Dragomir Okuka w oparciu o tę drużynę już w następnym sezonie zdobył mistrzostwo Polski” – mówił kilka lat temu dla NL w swoim stylu Smuda.

Franciszek Smuda urodził się 22 czerwca 1948 roku w Lubomi. Piłkarską karierę rozpoczynał w Unii Racibórz. W latach 1967-1969 był zawodnikiem Odry Wodzisław Śląski, skąd przeniósł się do Stali Mielec. W I lidze zadebiutował w jej barwach w sezonie 1970/1971. Później grał w Piaście Gliwice, polonijnej Vistuli Garfield w USA oraz Hartford Bi-Centennials. W roku 1975 wrócił do Polski, by przez trzy sezony występować w warszawskiej Legii. W jej barwach rozegrał 42 mecze. Następnie występował w klubach NASL w USA, a karierę zakończył w drużynach z Niemiec. Najczęściej występował na pozycji stopera.

Pracę trenerską rozpoczął od prowadzenia drużyn występujących w niższych ligach niemieckich, a pod koniec lat 80. wyjechał do Turcji (trenował Altay Izmir i Konyaspor). W 1993 powrócił do ojczyzny i objął posadę szkoleniowca Stali Mielec. Z sukcesami trenował także Widzew Łódź, który wprowadził do Ligi Mistrzów, a także Wisłę Kraków. We wrześniu 1999 roku Smuda został zatrudniony w Legii, gdzie zajął miejsce trenera Dariusza Kubickiego. Nie osiągnął jednak sukcesów z Wojskowymi. W pierwszym sezonie pracy z drużyną nie udało mu się nawet wywalczyć miejsca premiowanego grą w europejskich pucharach.

„To był zespół z największym potencjałem w kraju i najlepszym trenerem. Idealne połączenie, które miało zapewnić klubowi miejsce w Lidze Mistrzów. Nie zdobył nawet tytułu. W kolejnym sezonie (2000/01) skończyło się na trzecim miejscu w rundzie jesiennej. Wiosną Legia przegrała 0:4 z Zagłębiem Lubin w Pucharze Polski i to był koniec Smudy w Warszawie. Epizod w Legii przeszkodził Smudzie w osiągnięciu największego marzenia. To właśnie wtedy był absolutnym faworytem mediów i kibiców do objęcia reprezentacji Polski, z której właśnie zwolniono (po nieudanych eliminacjach EURO 2000) Janusza Wójcika” – czytamy w „Przeglądzie Sportowym”. 8 marca 2001 roku, po porażce z Zagłębiem Lubin (0:4) w rozgrywkach o Puchar Polski, Smuda pożegnał się ze stanowiskiem pierwszego szkoleniowca Wojskowych. W sumie poprowadził drużynę w 54 meczach – zanotował w nich 30 zwycięstw, 13 remisów i 11 porażek.