Historia: Kalendarium Legii (25 lipca) - Ekonomista na boisku

Maciej Murawski urodził się 20 lutego 1974 roku w Zielonej Górze. Piłkarz grający na pozycji obrońcy lub defensywnego pomocnika pierwsze kroki w poważnej piłce stawiał w drużynie Zrywu Zielona Góra, gdzie występował do 1992 roku. Następnie przeniósł się do Ślęzy Wrocław (1992-1996), by ostatecznie trafić do Lecha Poznań (1997-1998). Przed sezonem 1998/1999 podpisał kontrakt z Legią, w której występował przez cztery sezony. W ekipie z Łazienkowskiej zadebiutował w spotkaniu z Zagłębiem Lubin (25 lipca 1998 roku), ostatni mecz zaś rozegrał 4 maja 2002 roku – z Ruchem w Chorzowie.

Bardzo dobrze zapowiadający się zawodnik w 2002 roku zdobył z Legią mistrzostwo Polski oraz Puchar Ligi, ale oszałamiającej kariery w Warszawie nie zrobił. W drużynie Wojskowych rozegrał 146 meczów i strzelił jednego gola. Latem 2002 roku przeniósł się do Arminii Bielefeld, później grał jeszcze w Arisie Saloniki, Apollonie Kalamarias (był tam nawet kapitanem drużyny). W roku 2009 „Muraś” został piłkarzem Cracovii, w której barwach rozegrał jedno spotkanie i... zakończył piłkarską karierę.

W reprezentacji Polski Maciej Murawski rozegrał sześć spotkań – zadebiutował 18 sierpnia 1998 roku w spotkaniu z Izraelem (2:0). Jako legionista był uczestnikiem mistrzostw świata w Korei Południowej i Japonii (2002). Próbował także swoich sił jako trener. Przez rok – od czerwca 2009 do 30 czerwca 2010 roku – szkolił piłkarzy Lechii Zielona Góra. Od lipca 2010 do kwietnia 2011 roku był z kolei trenerem bydgoskiego Zawiszy.

„Jako jeden z nielicznych piłkarzy polskiej ekstraklasy w czasie kariery zawodniczej ukończył studia wyższe - ekonomię. W 2009 rozpoczął studia podyplomowe - zarządzanie w kulturze fizycznej. Po zakończeniu kariery zawodnika pracował m.in. jako ekspert współkomentujący mecze niemieckiej Bundesligi w stacji Eurosport Polska oraz polskiej ekstraklasy w Canal+ Polska. Na przełomie 2010/11 uzyskał możliwość odbycia stażu trenerskiego w niemieckim klubie Bayer Leverkusen” – czytamy o „Murasiu” w wikipedii.

Legioniści w Barcelonie

Z kolei 25 lipca 1992 roku rozpoczęły się igrzyska olimpijskie w Barcelonie. W Hiszpanii medale zdobyło trzech reprezentantów Polski, którzy na co dzień przywdziewali barwy Legii. Wojciech Kowalczyk zdobył – wraz z drużyną piłkarską Janusza Wójcika – srebrny medal olimpijski, a szermierze (we florecie drużynowym) Piotr Kiełpikowski i Marian Sypniewski wrócili do Warszawy z brązowymi krążkami.

Wojciech Kowalczyk urodził się 14 kwietnia 1972 roku w Warszawie. Legionista był w swojej karierze wielokrotnym kapitanem reprezentacji Polski (39 meczów, 11 strzelonych goli) i zdobywcą tysięcznej bramki w historii dla Polski (10 lutego 1999 roku w remisowym 1:1 meczu z Francją). Podczas turnieju IO w Barcelonie wystąpił w sześciu spotkaniach, w których zdobył cztery bramki. W finale drużyna Polski przegrała z gospodarzami turnieju – Hiszpanią 2:3, a „Kowal” zdobył jedną z bramek (na 1:0 w 45. minucie meczu). Jego sylwetkę szczegółowo opisaliśmy w poprzednich odcinkach naszego cyklu.

Florecista Piotr Kiełpikowski urodził się 27 listopada 1962 roku w Grudziądzu. Dwukrotny medalista olimpijski w swojej sportowej przygodzie startował także w szpadzie. Większość kariery spędził w Legii, choć przez krótki okres reprezentował także barwy Warszawianki. W roku 1992 wywalczył indywidualny tytuł mistrza Polski, wielokrotnie triumfował również z drużyną. Dwukrotnie był indywidualnym brązowym medalistą mistrzostw świata (1998, 2002). Największe międzynarodowe sukcesy odnosił z drużyną – zdobył tytuł mistrza świata (1998), a także srebro (1990, 2001) oraz brąz (1993, 1995, 1999) w turniejach MŚ. Trzykrotnie brał udział w igrzyskach olimpijskich zdobywając dwa medale (oba w drużynie) – brązowy w Barcelonie i srebrny w Atlancie. 2 września 1996 roku został uhonorowany Złotym Krzyżem Zasługi za wybitne osiągnięcia sportowe.

Z kolei Marian Sypniewski urodził się 30 kwietnia 1955 roku w Bydgoszczy. Dwukrotny medalista olimpijski i mistrz świata we florecie jest wychowankiem Gwiazdy Bydgoszcz, ale prawie całą zawodniczą karierę również spędził w warszawskiej Legii. Jest trzykrotnym indywidualnym mistrzem Polski (1982, 1986, 1988) oraz sześciokrotnym z drużyną (1982, 1984 1985, 1986, 1987, 1989). Uczestniczył w trzech igrzyskach olimpijskich. W roku 1980 w IO w Moskwie – wraz z Adamem Robakiem, Bogusławem Zychem i Lechem Koziejowskim – wywalczył brązowy medal w turnieju drużynowym floretu. W Moskwie wziął również udział w turnieju drużynowym szablistów, w którym zajął czwarte miejsce. Osiem lat później – na IO w Seulu w konkurencji drużynowej floreciści w składzie (Leszek Bandach, Waldemar Ciesielczyk, Piotr Kiełpikowski, Sypniewski oraz Bogusław Zych) zajęli piątą lokatę.

Na wspomnianych IO w Barcelonie (1992) Marian Sypniewski indywidualnie zajął szóste miejsce, zaś polska drużyna – po przegranej z Kubą w półfinale – zwyciężyła w walce o trzecie miejsce Węgrów. Partnerami Sypniewskiego w medalowej drużynie florecistów byli Piotr Kiełpikowski, Adam Krzesiński, Cezary Siess oraz Ryszard Sobczak. Legionista zdobył także mistrzostwo świata w drużynie w roku 1978, oraz dwa brązowe medale mistrzostw świata – w 1983 roku (indywidualnie) i w 1993 roku (drużynowo). W latach 1975-1992 27-krotnie uczestniczył w finałach zawodów o Puchar Świata. Po zakończeniu kariery był m.in. sędzią międzynarodowym.