Historia: Kalendarium Legii (27 października): Debiut „Lewego” w kadrze

Grzegorz Lewandowski urodził się 1 września 1969 roku w Szczecinku. Piłkarską karierę zaczynał w klubie Zawisza Grzmiąca w roku 1983. Po trzech latach przeniósł się do Koszalina, gdzie spędził trzy sezony w Gwardii, po czym przeszedł do Wisły Kraków, gdzie na początku występował bez większych sukcesów. Kolejne sezony spędzone w szeregach Białej Gwiazdy były już lepsze, co zaowocowało wypożyczeniem do hiszpańskiego CD Logrones (1994).

Z Hiszpanii „Lewy” wrócił do Polski i podpisał kontrakt z warszawską Legią, do której ściągnął go trener Paweł Janas (piłkarz był jego podopiecznym w reprezentacji olimpijskiej). W drużynie Wojskowych zadebiutował 24 lipca 1994 roku w spotkaniu z ŁKS Łódź. Przez dwa sezony spędzone przy Łazienkowskiej pomocnik zdążył rozegrać 71 meczów i strzelić cztery gole. Z drużyną zdobył Superpuchar Polski (1994), a także dublet – mistrzostwo oraz krajowy puchar (1995). Z Wojskowymi awansował także do Ligi Mistrzów UEFA, gdzie był podstawowym graczem pierwszej jedenastki. Ostatnie spotkanie w barwach warszawskiego klubu Lewandowski rozegrał 12 czerwca 1996 roku – z Lechem Poznań.

Kolejne kluby tego walecznego, ambitnego i obdarzonego silnym strzałem zawodnika, to: SM Caen (Francja), Polonia Warszawa, Zagłębie Lubin, RKS Radomsko, Hutnik Kraków, Adelaide City (Australia), Hutnik Kraków (ponownie), Gwardia Koszalin, Kotwica Kołobrzeg, Ruch Wysokie Mazowieckie, Kotwica Kołobrzeg (ponownie), Astra Ustronie Morskie oraz ŁKS Łomża. W reprezentacji polski Grzegorz Lewandowski zadebiutował 27 października 1993 roku we wspomnianym meczu z Turcją w Stambule (1:2) w el. do mistrzostw świata w 1994 roku. W sumie w kadrze narodowej rozegrał pięć spotkań.

W okresie od lipca 2003 do września 2011 roku „Lewy” był grającym trenerem kolejno w: Gwardii Koszalin, Kotwicy Kołobrzeg, Ruchu Wysokie Mazowieckie, ŁKS-ie Łomża, Redze Trzebiatów i Sławie Sławno. Od stycznia do marca 2015 roku piastował zaś formalnie funkcję trenera szkółki piłkarskiej w Sparcie Brodnica. Później pracował w sztabach szkoleniowych klubów z niższych lig rozgrywkowych.

***

W XIX Letnich Igrzyskach Olimpijskich w Meksyku, które odbyły się w dniach 12-27 października 1968 roku, medale zdobyło sześciu kadrowiczów Polski reprezentujących w tamtym czasie barwy Legii. Złoty krążek wywalczył szablista Jerzy Pawłowski, zaś srebrny pięściarz Józef Grudzień. Brązowe medale przypadły w udziale Januszowi Kierzkowskiemu (kolarstwo torowe – 1000 m ze startu zatrzymanego), Norbertowi Ozimkowi (podnoszenie ciężarów), a także dwóm siatkarkom – Krystynie Jakubowskiej i Krystynie Ostromęckiej.

Janusz Kierzkowski urodził się 26 lutego 1947 roku w Borku (zmarł 19 sierpnia 2011 roku we Wrocławiu). Polski kolarz torowy, brązowy medalista IO w Meksyku oraz mistrz świata (1973) w zgodnej opinii uważany jest za najwybitniejszego polskiego kolarza torowego w historii. Karierę rozpoczął w wieku 13 lat w Sparcie Wrocław. Od roku 1972 reprezentował barwy Dolmelu Wrocław. Specjalizował się w wyścigu na 1 km ze startu zatrzymanego, rywalizował również w innych konkurencjach na torze. 14 razy sięgał po tytuł mistrza Polski seniorów: w tandemach (z Januszem Kotlińskim – 1967), sprincie (1969), wyścigu na 1000 m ze startu zatrzymanego (1967–1974, 1976, 1977) i 4000 m drużynowo na dochodzenie (1967, 1968). W roku 1973 sięgnął po wicemistrzostwo Polski w szosowym wyścigu drużynowym na 100 km. Był rekordzistą Polski na 1000 m ze startu zatrzymanego (1968) oraz czterokrotnym rekordzistą w wyścigu drużynowym na 4000 m na dochodzenie. Trzykrotnie brał udział w IO. W Meksyku '68 zdobył wspomniany brązowy medal w wyścigu na 1000 m ze startu zatrzymanego (wynikiem 1.04.63 – był to rekord Polski). Był to pierwszy medal olimpijski w kolarstwie torowym dla przedstawiciela naszego kraju po II wojnie światowej. Kolejne starty na IO nie były dla niego równie udane (w 1972 roku zajął piąte miejsce na 1000 m ze startu zatrzymanego i czwarte – w drużynowym wyścigu na 4000 m na dochodzenie, w 1976 zaś był czwarty na 1000 m ze startu zatrzymanego). Dziewięć razy startował w mistrzostwach świata – debiut przyniósł mu piąte miejsce w wyścigu drużynowym na 4000 m na dochodzenie (1967). Dwa lata później zdobył swój pierwszy medal MŚ – srebro w wyścigu na 1000 m ze startu zatrzymanego. Życiowy sukces osiągnął w roku 1973, zdobywając złoty medal oraz pierwsze MŚ w historii polskiego kolarstwa torowego. W kolejnych latach jeszcze dwukrotnie stawał na podium MŚ – z brązowymi krążkami (1974 i 1975).

Z kolei ciężarowiec Norbert Ozimek przyszedł na świat 24 stycznia 1945 roku w Warszawie. Mistrz świata oraz dwukrotny medalista olimpijski startował w wadze półciężkiej w kategorii do 82,5 kg. Legionista największe sukcesy w karierze odniósł na początku i na końcu swojej kariery. Zdobył tytuł mistrza świata podczas turnieju w Teheranie w 1965 roku (472,5 kg w trójboju). Podczas IO w Meksyku (1968) zdobył brązowy medal – z takim samym rezultatem. Wynik ten poprawił podczas kolejnych IO w Monachium (1972), gdzie wywalczył tytuł wicemistrzowski (497,5 kg). Zgodnie z ówczesnym regulaminem obydwa medale olimpijskie były równoznaczne z medalami mistrzostw świata. Ozimek był też wicemistrzem świata w roku 1970, a także wicemistrzem Europy (1968). Dwa razy zdobywał brązowe krążki mistrzostw Europy (1965 i 1969). Pięciokrotnie był także mistrzem Polski (1966, 1967, 1968, 1969 i 1971), reprezentując barwy Legii Warszawa. Po zakończeniu kariery został szkoleniowcem (m.in. polskiej kadry).

Siatkarka Krystyna Ostromęcka-Guryn urodziła się w Bydgoszczy – 12 marca 1948 roku. Grająca na pozycji przyjmującej brązowa medalistka olimpijska (1968) oraz brązowa medalista mistrzostw Europy (1971), medal w Meksyku zdobyła razem ze swoją klubową koleżanką Krystyną Jakubowską. Ostromecka sportową karierę rozpoczęła w SKS Warszawa. Później była zawodniczką MDK Warszawa (1963-1964), Legii Warszawa (1964-1974) oraz Spójni Warszawa (1975-1978). Największe sukcesy klubowe odniosła w Legii, z którą zdobyła cztery tytuły wicemistrzyni Polski (1965, 1967, 1968, 1969) oraz trzy brązowe medale mistrzostw Polski (1970, 1971, 1972). W kadrze Polski seniorek zadebiutowała 3 marca 1968 roku w towarzyskim spotkaniu z Holandią. Jej największymi sukcesami były brązowe medale igrzysk olimpijskich (1968) oraz mistrzostw Europy (1971). Dwukrotnie wystąpiła także na mistrzostwach świata (1970 i 1974). Ostatni raz w biało-czerwonych barwach wystąpiła w październiku 1974 – w meczu MŚ z USA. Łącznie w reprezentacji Polski zagrała w 143 spotkaniach (w tym w 126 oficjalnych).

Sylwetki pozostałych sportowców-legionistów, którzy zdobyli medale na IO w 1968 roku, przedstawiliśmy w poprzednich odcinkach naszego cyklu.

***

27 października 1928 roku doszło do przedziwnej sytuacji. Piłkarz Legii Józef Ciszewski rozegrał bowiem nieoficjalny mecz w reprezentacji... Jugosławii z Czechosłowacją (3:1, w którym strzelił nawet gola), choć nic go z tym krajem nie łączyło (Jugosłowianom brakowało zawodników). W tym samym czasie legionista Witold Wypijewski zadebiutował w reprezentacji Polski w spotkaniu z Czechosłowacją (2:3). W kadrze narodowej rozegrał ogółem pięć meczów (dwa gole).