Historia: Kalendarium Legii (29 kwietnia) - Ojciec–założyciel Stanisław Mielech

Stanisław Feliks Mielech przyszedł na świat 29 kwietnia 1894 we wsi Stany (zmarł 17 listopada 1962 roku w Warszawie). W latach 1916-1917 był zawodnikiem legionowej drużyny sportowej, sześć lat później także drużyny Legii, której nazwy był pomysłodawcą. „W kwietniu 1916 roku w budynku 'Sztabówki' zebrali się wszyscy piłkarze i ich kibice na 'walnym zebraniu', którego celem było założenie klubu. (...) Po oficjalnym zatwierdzeniu barw biało-czarnych długo dyskutowano nad nazwą klubu. Nazwy 'Drużyna Komendy Legionów' nie chciano przyjąć, bo liczyliśmy się z tym, że będziemy mieć w naszym składzie piłkarzy również spoza Kompanii Sztabowej. Odrzucono też nazwę 'Styr', jako że nad Styrem nie mieliśmy przecież przebywać stale. Wreszcie na mój wniosek, poparty przez chorążego Wasseraba, zgodzono się na nazwę 'Drużyna Sportowa Legia'. Nazwa przypominała Legiony” - wspomina Mielech w swojej książce „Sportowe sprawy i sprawki”. Był on także jednym z założycieli naszego klubu.

Jako dziennikarz publikował w kilku tytułach (Przegląd Sportowy, Stadjon, Życie Warszawy, Raz Dwa Trzy), był również autorem książek: „Style, szkoły i systemy w piłce nożnej”, „Gole, faule i ofsajdy” oraz wspomniane wcześniej „Sportowe sprawy i sprawki”. Opisał również historię naszego klubu do 1939 roku w jubileuszowej księdze wydanej z okazji 50-lecia Legii. Stanisław Mielech był ekspertem od piłkarskiej taktyki. Bby zgłębić grę analizował wiele krajowych i zagranicznych materiałów. „Sport piłkarski uprawiają na świecie miliony ludzi, piłkarzowi trudniej jest się wybić niż innemu sportowcowi, gdyż konkurencja jest większa. Dobry piłkarz musi nie tylko być wspaniałym technikiem, nie tylko mieć żelazną kondycję fizyczną, ale musi również posiadać zmysł do kombinacji i znać teorię (...) Jest to typowy przykład zaskoczenia taktycznego. Aby uniknąć takich niespodzianek, trzeba stale studiować i ulepszać swoją grę” - pisał w swoich publikacjach.

W roku 1933 Stanisław Mielech przez pewien czas wcielił się w rolę szkoleniowca Legii (jako piłkarz ligowy zagrał w Legii tylko jedno spotkanie), prowadząc treningi do momentu pojawienia się w klubie Austriaka Gustava Wiesera. Zmarł 17 listopada 1962 roku w Warszawie. Jego prochy spoczywają na warszawskim cmentarzu na Powązkach (kwatera 256-1-11).

Pierwszy mecz w Warszawie
Z kolei 29 kwietnia 1917 roku na Agrykoli Legia rozegrała pierwszy mecz w stolicy, remisując ze stołeczną Polonią 1:1 po bramce Stanisława Mielecha zdobytej w ostatniej minucie spotkania. W barwach Legii wystąpiło wówczas wielu zawodników z klubów krakowskich i lwowskich.

Tak oto o spotkaniu tym pisze w pierwszym rozdziale Księgi jubileuszowej na 100-lecie Klubu historyk Legii Grzegorz Karpiński: „29 kwietnia 1917 roku w Agrykoli po raz pierwszy w Warszawie wystąpiła Legia, rozgrywając mecz z Polonią. Propozycja meczu wyszła od Warszawskiego Koła Sportowego, jedynego z istniejących w Warszawie towarzystw sportowych, które w Sekcji Gier Ruchowych skupiało drużyny piłkarskie, w tym Polonię i Koronę. (...) Legia wystąpiła w tym meczu w silnym składzie, ale bez Antoniego Poznańskiego, co było znaczącym osłabieniem ataku. W bramce wystąpił Stanisław Mikosz, w obronie Edmund Hardt i Jan Tarnawski, w pomocy Stanisław Wykręt, Henryk Bilor, Kazimierz Knapik, w ataku Stanisław Mielech, Wrócisław Smoleński, Tadeusz Rutkowski, Tadeusz Kowalski i Tadeusz Tyrowicz. Jako zawodnicy rezerwowi zostali zgłoszeni najstarsi w drużynie Władysław Litwinowicz i Jan Bednarski. Polonia wystawiła swój najsilniejszy skład z Jerzym Grabowskim w bramce, obrońcami Kochańskim i Konopackim, w pomocy zagrali Tadeusz Gebethner, Korngold, Niemczyński, a w ataku Strzelecki, Zantman, Dąbrowski, Weller i Czarny. Prasowe zapowiedzi przedmeczowe wskazywały Legie jako faworyta. Podkreślano, że jest drużyną, która nigdy dotychczas nie poniosła porażki oraz prognozowano jej wysokie i łatwe zwycięstwo. (...) Mecz się rozpoczął od ataków polonistów, którzy chcąc zaskoczyć wojskowych rywali, szybko rozgrywali akcje. Przez całą pierwszą połowie to oni mieli przewagę potwierdzoną w 17. minucie bramką zdobytą przez Dąbrowskiego. Po przerwie gra się wyrównała, ataki Polonii nie były już tak groźne. Legia natomiast coraz częściej zagrażała bramce przeciwników, aż tuż przed końcem meczu Stanisław Mielech uzyskał wyrównanie. Prasa warszawska uznała jednoznacznie remis za duży sukces Polonii, mimo tego, że prowadziła przez większość spotkania i mało brakowało, aby zakończyła go wygraną. Jeśli chodzi o Legię, podkreślano umiejętności techniczne graczy, ale przede wszystkim wskazywano na brak treningu i zgrania”.