Historia: Kalendarium Legii (4 października): Metamorfoza Ł3

Na początku lat 60. ubiegłego stulecia Stadion Wojska Polskiego przy Łazienkowskiej mocno się zmieniał. Przede wszystkim po przeciwległej stronie trybuny krytej zlikwidowano wał tworzący trybunę otwartą, tworząc wygodniejszą, betonową konstrukcję. Mankamentem tej właśnie trybuny było przede wszystkim to, że nie posiadała ona miejsc siedzących. Podczas oglądania meczu kibice mieli jedynie możliwość oparcia się o metalowe barierki. Wykonanie drewnianych ławek na tej trybunie przewidziano właśnie na jesień 1960 roku. Zmodyfikowano jednocześnie jej kształt, poprzez przeprowadzenie remontu wału, dojść oraz samych trybun.

„Prace, które wówczas wykonano, obejmowały także łuki wieńczące przeciwległe trybuny. Po montażu na całym obiekcie drewnianych ławek pojemność stadionu wynosiła 25 tys. widzów. Zainstalowano również oświetlenie na boisku głównym. Wykonanie oświetlenia stadionu i zainstalowanie ławek dawało możliwość rozgrywania meczów piłkarskich wieczorem, co miało zapewnić większą atrakcyjność i dochodowość dla Legii. Ponadto na rok 60. przewidziano remont elewacji budynku oraz miejsc siedzących na trybunie krytej” – czytamy na historycznych stronach NL.

Modernizacja obiektu przy Łazienkowskiej była najpoważniejszą od samych jego początków. „Wykonując to zamierzenie przebudowaliśmy sposobem gospodarczym trybunę ziemną - uzyskując około 7500 miejsc siedzących. Jednocześnie wykonaliśmy betonowe schody, poręcze, mury oporowe, balustrady i nowe ustawienie masztów. Prace te wykonali w większości nasi sportowcy - przy szerokim udziale pracowników i działaczy klubu. Zaoszczędzono dzięki temu około 2000000 złotych. W imieniu zarządu WKS Legia składamy podziękowanie wszystkim, którzy w ramach czynu społecznego, brali udział w pracach przy budowie oświetlenia i trybun. Szczególne podziękowania należą się dowódcom i żołnierzom jednostek wojskowych: ppłk Nowosadowi, ppłk Siuchlińskiemu z KBW oraz oficerom, podoficerom i pracownikom cywilnym Głównego Zarządu Politycznego, Szpitala MON, Akademii Sztabu Generalnego, Naczelnej Prokuratury Wojskowej i Sądu Wojskowego, Głównego Inspektoratu Szkolenia, którzy wydatnie pomogli w terminowym ukończeniu budowy" – czytamy w klubowym sprawozdaniu za rok 1960.