Historia: Kalendarium Legii (7 października): Jan Karaś - pomocnik szyty na miarę

Jan Karaś urodził się 17 marca 1959 roku w Krakowie. Piłkarską karierę rozpoczynał jako 13-latek w Hutniku Nowa Huta. Po 10 latach gry w Krakowie, w roku 1982 trafił na Łazienkowską, gdzie zadebiutował 12 marca 1983 roku w spotkaniu z GKS Katowice. W ciągu siedmiu lat występów w barwach Wojskowych, ten znakomicie wyszkolony technicznie pomocnik rozegrał 183 mecze, w których strzelił 23 gole.

„Jerzy Kopa, który zastąpił Kazimierza Górskiego na ławce, osobiście po mnie przyjechał. Do przysięgi musiałem jeszcze zostać w jednostce, ale po niej przenieśli mnie na Łazienkowską i już mogłem grać. Na pierwszy wiosenny mecz z GKS-em Katowice od razu znalazłem się w pierwszym składzie. W szatni Legii siedziało siedmiu czy dziewięciu reprezentantów, a tu przychodzi chłopaczek - bo ja przecież ani wzrostu nie miałem, ani meczów w ekstraklasie na koncie - i bije się o jedenastkę” – wspominał swoje początki w Legii na łamach katowickiego Sportu Jan Karaś.

Z Legią dwukrotnie był wicemistrzem ligi, na odejście z Warszawy zdecydował się dopiero po zdobyciu pierwszego trofeum – Pucharu Polski w roku 1989. Finałowy mecz z Jagiellonią Białystok, który odbył się 24 czerwca 1989 w Olsztynie, był jego ostatnim w barwach stołecznego klubu. Od początku pobytu w Legii stał się jej podstawowym zawodnikiem. Był jednym z przedstawicieli zdolnego pokolenia piłkarzy Legii (występował m.in. z reprezentantami kraju: Dariuszem Kubickim, Dariuszem Wdowczykiem, Andrzejem Buncolem, Dariuszem Dziekanowskim, Zbigniewem Kaczmarkiem, Kazimierzem Budą i Jackiem Kazimierskim), niestety bez mistrzowskich osiągnięć. W sumie przez siedem sezonów rozegrał 183 mecze i zdobył 23 bramki. Solidny i wszechstronny piłkarz, z dobrym przeglądem oraz kulturą gry. Słynął z potężnego strzału z dystansu, zdobywając zresztą w ten sposób większość swoich bramek w karierze. Byłaby ona  zdecydowanie bogatsza, gdyby nie kontuzje, które dość często przeszkadzały mu w pokazaniu pełni możliwości.

Po wyjeździe z Warszawy „Ryba” zaliczył dwa półroczne epizody w zagranicznych klubach – AE Larisa (Grecja) i Vaasan Palloseura (Finlandia). W sezonie 1992/93 powrócił do Polski i reprezentował barwy Polonii Warszawa. Następnie grał w niższych ligach – Bugu Wyszków oraz Dolcanie Ząbki. Karierę zakończył w 1997 roku. Obecnie były świetny piłkarz i nadzwyczaj skromny człowiek, jest trenerem grup młodzieżowych w Legionie Warszawa.

Jan Karaś rozegrał 16 spotkań w reprezentacji Polski (strzelił jednego gola). Był uczestnikiem finałów mistrzostw świata w Meksyku '86. W meczach grupowych dwukrotnie – z Portugalią i Anglią – zmieniał Komornickiego i zagrał cały mecz w 1/8 finału – z Brazylią. W tym drugim spotkaniu, przy stanie 0:0, popisał się spektakularnym, potężnym uderzeniem w poprzeczkę z kilkudziesięciu metrów.

„Znakomity technik, jeden z liderów drużyny w latach 80. W Legii spędził prawie siedem sezonów (1983–89). Uczestnik mundialu w Meksyku (1986). W meczu z Brazylią (0:4), jeszcze przy wyniku 0:0, trafił w poprzeczkę. W Legii znalazł się, jak sam mówił, ze złości. Był na etacie w Hucie Lenina, gdy zaczęły przychodzić powołania do wojska. Działacze Hutnika Kraków obiecali, że sprawę załatwią, ale nie wywiązali się z obietnicy. Przez jakiś czas udawało się dostać odroczenie, ale bilet do armii przychodził regularnie. Karaś w końcu nie wytrzymał, spakował się i przyjechał do Warszawy. Trafił do jednostki przy ul. Żwirki i Wigury. Odszedł z Legii po zdobyciu Pucharu Polski w 1989 roku. Zdrowie już nie dopisywało, pojawiały się problemy z kolanem, dostał ofertę z greckiej Larissy. Po roku trafił do Finlandii (Vassan Palloseura), ale po kolejnych 12 miesiącach wrócił do Polski. Występował jeszcze w Polonii Warszawa, w Bugu Wyszków i w Dolcanie Ząbki. Karierę zakończył w 1996 roku. W reprezentacji Polski rozegrał 16 spotkań, zdobył jedną bramkę” - piszą o Janie Karasiu autorzy Księgi Stulecia Legii.