PoWarszawsku (1): Historia zajezdni przy ul. Łazienkowskiej 8

Łukasz Ostoja-Kasprzycki z portalu PoWarszawsku przedstawia historię budynku zajezdni przy ul. Łazienkowskiej 8.

 

Na przedstawionej fotografii widzimy mecz tenisowy Legia Warszawa - All Club England, który rozegrano w kwietniu 1935 roku przy ulicy Łazienkowskiej, Jednak dziś bardziej interesować będzie nas to, co widzimy w tle, czyli zabudowania zajezdni o adresie Łazienkowska 8.

 

Pierwszym właścicielem zajezdni, od 1920 roku, były Miejskie Zakłady Zaopatrzenia Warszawy, czyli instytucja bardzo ważna, która pomagała w rozwiązywaniu problemów z zaopatrzeniem po pierwszej wojnie światowej.

 

Po 1930 roku zajezdnia przeszła w ręce TiAM (czyli Tramwaje i Autobusy Miejskie), ale korzystały z niej głównie autobusy, które poza remizą na Pradze przy ulicy Inżynierskiej nie posiadały swojego miejsca, a lata 30. to prawdziwy rozkwit autobusowej komunikacji miejskiej w Stolicy.

 

Warszawa w tamtym czasie posiadała najnowocześniejsze autobusy na świecie, sławne Somuy. Dodatkowo, te produkowane dla nas, były bardziej luksusowe niż te przeznaczone na rodzimy, francuski, rynek. Warszawskie Somuy posiadały skórzane fotele, mahoniowe obicia ścian i sufitów czy chromowane elementy metalowe. Niestety, II wojnę światową przetrwały tylko trzy sztuki, które służyły do 1949 roku.

 

Wracając do zabudowań ze zdjęcia, w latach o których pisałem w zajezdni było trzydzieści pięć zadaszonych stanowisk, warsztaty, czy pompa paliwa ze zbiornikiem umieszczonym pod placem. Chwilę później powstały zabudowania sportowe Centralnego Wojskowego Klubu „Legia”, co przyczyniło się do unowocześnienia i uporządkowania okolicy, wcześniej mieściło się tam wiele nieużytków oraz pozostałości po drewnianych zabudowaniach byłych koszar armii rosyjskiej.

 

W trakcie obrony Warszawy, 21 września 1939 roku, niemieckie pociski padły na zajezdnię autobusową przy ulicy Łazienkowskiej 8. Był to efekt ostrzału prowadzonego ze stanowisk niemieckich zza Wisły, natomiast podczas Powstania Warszawskiego zajezdnia częściowo spłonęła.

 

2 listopada 1945 roku zajezdnia ponownie odżyła, tym razem wspomagając ruch trolejbusów, później jeszcze na chwilę do zajezdni powróciły autobusy, ale na początku lat 70. nadszedł kres zajezdni w związku z budową Trasy Łazienkowskiej. Na początku zajezdnia służyła jako zaplecze dla budowy, aby potem, etapami, znikać z mapy Warszawy.

 

Jedna z dwóch pamiątek po trolejbusach zniknęła kilkanaście lat temu, a były nią ażurowe słupy trakcyjne typu tramwajowego, przeniesione z innych części miasta. Jedyną istniejącą do dziś pozostałością po zajezdni, jest wjazd na teren parkingu strzeżonego w postaci czarnej kostki bazaltowej przy wschodnim narożniku kościoła.