Rafał Augustyniak: Kibice Legii są wobec mnie naprawdę fair

Rafał Augustyniak w rozmowie z Legia.com opowiedział nam o swoim niecodziennym hobby z młodości, rywalizacji Legii z Widzewem oraz najdroższych zdjęciach, jakie kiedykolwiek sobie zrobił. Zapraszamy na rozmowę zawodnikiem, dla którego gra w środku pola i w środku obrony nie jest straszna.

 

 

Legia.com: - Zacznę może trochę nietypowo - słyszałem, że lubisz spacerować po nocach. 

Rafał Augustyniak: - Lubię spacerować po nocach? Chyba nie wiem o co chodzi. 

 

- Dowiedziałem się od Twojej żony, że kiedy zaczynaliście się spotykać, to wracałeś od niej na pieszo do Zduńskiej Woli, a to było z 20 kilometrów drogi. 

- A tak, to prawda! Nie miałem wtedy nawet osiemnastu lat, więc o prawie jazdy nie było mowy. Nie miał też kto po mnie przyjechać, a że rano trenowałem, to musiałem sobie jakoś radzić. Na tamtym etapie bałem się jeszcze jej rodziców, więc nie zostawałem na noc (śmiech). Kawałek trzeba było się więc przespacerować. 

 

- Ale podobno ówczesnej dziewczynie, a dziś żonie, nic nie mówiłeś, że wracasz spacerkiem.

- Zawsze mówiłem, że przyjechał po mnie tata, a wracało się na pieszo. Cztery godziny przyjemnego spaceru i byłem w domu. 

 

- I następnego dnia rano na treningu dawałeś radę?

- Trzeba było sobie radzić.
 

- Nie dziwi więc, że na boisku lubisz sobie pobiegać. Mówiąc w ciemno, nie znając cię osobiście, postawiłbym, że jesteś bardzo rodzinnym człowiekiem.

- Można tak powiedzieć. Do Polski wróciłem, bo postawiłem rodzinę na pierwszym miejscu. Chciałem być przy moich bliskich, bardzo lubię spędzać z nimi czas i chętnie wracam do rodzinnego domu. 

 

- A jak odnajdujesz się w roli taty? 

- Jest trudno, myślałem, że życie w tej roli będzie trochę prostsze. Najgorsze są noce, bo dziecko często się budzi, ale na szczęście żona przejęła dyżury i wstaje, by się nim zająć. Ja jestem na nogach od godziny 6 rano. Daję radę to przeżyć.

 

- Miałeś lata temu nocne treningi, więc teraz powinieneś sobie z tym radzić. 

- Tak i teraz nie muszę tyle spacerować. 

 

- Wychowałeś się w trochę innym środowisku, kibicującym głównie Widzewowi, o czym jeszcze porozmawiamy, ale można powiedzieć, że syn Franek pokierował Twoją karierą i sprowadził Cię do Legii Warszawa.

- Syn bardzo pomógł mi w wyborze. Najważniejsze było dla mnie dobro rodziny, chciałem być przy najbliższych. Chciałem żeby moje dziecko wychowywało się przy rodzinie.

- Jak to było z kontraktem w Rosji. Grałeś w Uralu Jekaterynburg, kiedy w lutym wybuchła wojna. Miałeś kontrakt ważny do lata, prezes klubu podobno zachęcał cię do pozostania, ale Twój agent w mediach już wcześniej zapowiadał, że zostajesz w Rosji tylko do wygaśnięcia kontraktu, a potem zmieniasz klub. Kiedy podjąłeś decyzję o odejściu z Rosji? 

- Decyzję podjąłem od razu po wybuchu wojny. Nie chciałem tam zostać. To prawda, że prezes namawiał mnie do pozostania do samego końca obiecywał, że wszystko będzie dobrze i będę tu bezpieczny. Nie wyobrażałem sobie jednak, że mogę zostać w Rosji na dłużej i nie był w stanie mnie przekonać. Decyzja została już podjęta. 

 

- Spędziłeś w Rosji trochę czasu, jak ty postrzegasz życie tam? Czy Rosjanin może w ogóle mieć kontakt z tą prawdziwą rzeczywistością?

- Prawdy o świecie raczej się tam nie dowiesz. Propaganda jest bardzo zaawansowana. Na głównym kanale telewizyjnym przez osiem godzin dziennie różni eksperci tłumaczą ludziom rzeczywistość, w taki sposób w jaki ma być ona rozumiana. Po wybuchu wojny główny przekaz był taki, że Rosja broni swoich obywateli i bezpieczeństwa państwa, któremu zagraża Ukraina. 

 

- Spodziewałeś się, że po Rosji wrócisz do Polski? 

- Kiedy wyjeżdżałem do Rosji zakładałem, że następny klub również będzie zagraniczny. Życie napisało jednak taki scenariusz i jestem zadowolony. Naprawdę nie mam czego żałować.
 

- Dużą rolę w twoim transferze odegrał też Jacek Zieliński. 

- Jacek Zieliński bardzo mi pomógł w podjęciu decyzji. Znałem go już za czasów Wigier Suwałki, gdzie też był dyrektorem sportowym. W samych superlatywach wspominam tamtą współpracę. Mieliśmy ze sobą dobry kontakt, drużyna też była solidnie zbudowana i graliśmy przyjemnie dla oka. Między mną a Jackiem Zielińskim była bardzo jasna relacja i miało to wpływ na moje przyjście do Legii Warszawa.

 

- Jacek Zieliński ściągał cię do środka pola czy jako obrońcę?
- Na początku zapowiedział, że przychodzę na środek obrony. W kadrze były problemy, bo kontuzji doznał Maik Nawrocki i miałem uzupełnić tę lukę. Docelowo miałem jednak zostać przeniesiony na pozycję numer 6. Tam czuję się zdecydowanie najlepiej i mam nadzieję, że za jakiś czas zacznę grać w środku pola. Cały czas czuję się głównie pomocnikiem. 

 

- Na początku skorzystałeś na tym, że trener Runjaić zmieniał piłkarzom ich nominalne pozycje, bo wskoczyłeś do pierwszego składu, a trener mógł pogodzić na boisku twoją obecność i obecność Bartka Slisza. Ale teraz stałeś się trochę ofiarą - Yuri zmienił wahadło na środek obrony i zaczął grać regularnie.
- W trakcie okresu przygotowawczego było wiadomo, że w pierwszym meczu nie zagra Artur Jędrzejczyk, bo pauzował za kartki. Trener przygotowywał mnie do wyjściowego składu, cały czas trenowałem jako obrońca w wyjściowym ustawieniu. Niestety w meczu z Koroną popełniłem błąd i liczyłem się z tym, że mogę usiąść na ławce. To uczciwe postępowanie. Po to jest rywalizacja w drużynie, aby zacisnąć zęby i ciężko pracować, by wykorzystywać takie sytuacje i wskakiwać do składu. Ja muszę teraz odzyskać swoje miejsce

- Ty postrzegasz to jako Waszą siłę czy jednak słabość, że trener zmienia wam nominalne pozycje. Patrząc na to z jednej strony, jesteście bardzo uniwersalni. 

- Ustawienie z trzema obrońcami, w którym gramy, daje nam wiele możliwości. Yuri udowodnił, że można wskoczyć z wahadła do środka obrony i naprawdę solidnie się prezentować. To też dodatkowa mobilizacja. Mamy wielu zawodników, którzy mogą grać na kilku pozycjach, a to ustawienie sprzyja takim rotacjom. 

 

- Osobiście mam wrażenie, że ofensywny styl gry trenera Runjaicia i chęć dominacji rywala sprzyja temu, by jednak Rafał Augustyniak był odważnie grającym defensorem. 

- Mam cechy, które rzeczywiście są korzystne dla zespołu, kiedy gram jako obrońca. Swobodniej czuję się przy wyprowadzeniu piłki, a to ważne we współczesnej piłce. Wydaje mi się jednak, że błędy które mi się przydarzają, choćby te z meczu z Koroną, to pokłosie grania na “szóstce”. Rozmawiałem o tym z trenerem, że zachowuję się jak defensywny pomocnik. Wynika to z tego, że masz wrażenie, że ktoś jeszcze za Tobą jest i możesz podjąć większe ryzyko. Gra na środku obrony jest zupełnie inna niż gra na pozycji defensywnego pomocnika. O wielu przyzwyczajeniach ze środka pola trzeba zapomnieć i wyeliminować je z gry.

 

- Jak oceniasz początek tej rundy. W trzech meczach odrobiliście do Rakowa 2 punkty. To dobry wynik czy pozostaje niedosyt? 

- Czujemy niedosyt. Raków stracił cztery punkty, a my mogliśmy odrobić dwa więcej. W meczu z Cracovią dominowaliśmy, tworzyliśmy sobie sytuacje, ale przez nasz błąd straciliśmy gola i musieliśmy gonić. Szkoda tego meczu, bo mogliśmy mieć pięć punktów straty do Rakowa. Czasu jest jednak wystarczająco dużo, by odrobić tę stratę i wskoczyć na pozycję lidera.

 

- Z drugiej strony goni Lech. W którą stronę tabeli patrzycie jako drużyna? 

- Trener uczula nas, że za naszymi plecami rywale nie śpią. My jednak patrzymy przed siebie i na siebie. Nie będziemy oglądać się za plecy. Wierzę w to, że jeśli będziemy grać tak jak do tej pory, to będziemy w stanie zrobić niespodziankę i odzyskać mistrzostwo.
 

- Przychodząc do nas, po tym jak Legia miała ogromne problemy w poprzednim sezonie, spodziewałeś się tego, że będziemy dziś walczyć o mistrzostwo i Puchar Polski? 

- Po rozmowach z dyrektorem Zielińskim czułem, że ten sezon będzie dobry. Oczywiście nikt nie stawiał Legii w roli faworytów, a zimą już niektórzy przyznawali mistrzostwo Rakowowi. Piłka nie takie scenariusze już pisała. Legia potrafiła już odrobić spore straty. W Anglii również Arsenal był już koronowany, a tymczasem kluby z Manchesteru gonią i przewaga topnieje.

- Mecz z Widzewem będzie spotkaniem na szczycie, nie tylko ze względu na historię i animozje kibiców, ale też ze względu na układ tabeli. 

- Aktualna pozycja Widzewa, beniaminka tego sezonu, na pewno jest sporym zaskoczeniem. Trzeba jednak przyznać, że Widzew gra obecnie bardzo przyjemny dla oka i intensywny futbol. Wszystkie ich mecze są naprawdę wybiegane. Szykuje się dobre widowisko na murawie i na trybunach.

 

- Trudno jest być piłkarzem ukształtowanym przez Widzew, który gra w Legii Warszawa? 

- Nie jest to łatwe, szczególnie, gdy po meczach śpiewamy pewne przyśpiewki. Jednak ja jestem piłkarzem, wykonuję swoją pracę i skupiam się tylko na tym. Nie mogę myśleć o kwestiach kibicowskich.

 

- Twój pierwszy wyjazdowy mecz w barwach Legii trafił się akurat bardzo elektryzujący, właśnie z Widzewem. Jak się czułeś, wchodząc wtedy na murawę, w trudnym momencie meczu? 

- Bardzo liczyłem, że wystąpię w tym spotkaniu. Wróciłem do Łodzi po wielu latach. Zostałem przywitany tak jak się w sumie spodziewałem. Było to dla mnie trochę przykre, ale taka jest piłka. Muszę być profesjonalistą i profesjonalnie do tego wszystkiego podchodzić. Nie mogę skupiać się na tematach kibicowskich. 

 

- Kacper Tobiasz powiedział mi, żebym zapytał Cię jaką wiadomość dostałeś po tamtym spotkaniu. No więc nieśmiało pytam.

- Od jednego z kibiców, z którym się znam, dostałem zaproszenie na solówkę. Koniec końców do niczego nie doszło.

- A jak w ogóle odbierasz przyjęcie cię przez naszych kibiców? Wydaje mi się, że nie było z tym żadnego problemu, Paweł Wszołek miał chyba trudniejsze początki w Legii 

- Właśnie chciałem o tym powiedzieć. Uważam, że zostałem powitany w Warszawie bardzo normalnie. Nie miałem żadnych problemów z tego powodu, że wychowałem się w środowisku Widzewa i tam grałem. Kibice Legii są wobec mnie fair i pokazali klasę. 

 

- Do nadchodzącego meczu już mentalnie się przygotowujesz? 

- Serce na pewno mocniej zabije i ciarki przejdą po plecach. Ale takie emocje mijają razem z pierwszym gwizdkiem, więc jestem spokojny o swoją dyspozycję i odpowiednie podejście do meczu.

 

- Człowiek, który zagrał w barwach reprezentacji na Wembley zniesie chyba każdą presję. 

- Dokładnie. 

- Trener Sousa postawił na Ciebie w reprezentacji, teraz ponownie mamy nowe rozdanie, Portugalczyk poprowadzi drużynę narodową. Może Twój profil pasuje do portugalskiej myśli szkoleniowej, wierzysz w powrót do kadry?

- Przede wszystkim chcę wrócić do wyjściowego składu Legii i regularnie grać w klubie. Dopiero wtedy będę mógł myśleć o reprezentacji. Jeśli wrócę do poziomu, który reprezentowałem w Rosji, będę sam z siebie zadowolony, a wtedy i droga do kadry może być prostsza.

- Jakie jest Twoje najlepsze piłkarskie wspomnienie? Właśnie to Wembley?

- Zdecydowanie. Debiut w reprezentacji to coś, o czym powie ci każdy piłkarz. Dodatkowo miałem okazję zadebiutować na historycznym obiekcie przed wielotysięczną publicznością. To było naprawdę fajne przeżycie, którego nie zapomnę. 

 

- Gol strzelony Radomiakowi i dedykacja dla syna Franka też na pewno na długo zostanie w pamięci. 

- Tak, to kolejny wyjątkowy moment.
 

- Zaczęliśmy od Rafała Augustyniaka prywatnie i chciałbym, żebyśmy tak też zakończyli. Jak relaksujesz się po meczach, bo patrząc na Ciebie to mam wrażenie, że głównie na siłowni.

- Kiedyś tak było. Na siłowni spędzałem bardzo dużo czasu, ale nie ćwiczyłem z głową. Robiłem typowy zestaw dyskotekowy - klatka, biceps i triceps. Myślałem wtedy, że to pomoże mi na boisku, ale tak nie było. Zrobiłem się naprawdę duży, byłem cięższy, wcale mi to nie pomagało. Zacząłem więcej czytać, edukować się w tym temacie i zrozumiałem, że źle pracuję. Po latach wiem już naprawdę dużo, rozumiem swój organizm, a w Legii mamy świetnych specjalistów. Jestem w dobrych rękach i czuję się odpowiednio przygotowany fizycznie. Przed przyjściem do Legii współpracowałem z moim trenerem personalnym Łukaszem Jędrychowskim. Pracowaliśmy naprawdę dużo i bardzo pomógł mi w rozwoju. Mam szczęście do specjalistów, bo wiele zyskałem na współpracy z Łukaszem, ale też wiele zyskuję podczas codziennych treningów pod okiem naszych trenerów. 

 

- Praca na siłowni przydała się potem do naszego plakatu meczowego na Wartę, gdzie wcieliłeś się w Leonidasa. 

- Dokładnie, wyszedł z tego bardzo fajny plakat. Nawet pasowałem do tej roli (śmiech).
 

- Mogłeś poczuć się trochę jak za dawnych lat, bo podobno byłeś fanem gier komputerowych, szczególnie RPG.

- Teraz nie mam już na to czasu. Wstaję około piątej lub szóstej i spędzam czas z dzieckiem. Ruszam potem do klubu i po powrocie również w pełni poświęcam się synowi. Z żoną włączamy telewizor dopiero o 20, kiedy syn kładzie się spać, bo nie chcemy, by dziecko spędzało czas przed telewizorem. Całe nasze życie jest podporządkowane pod syna. 

 

- Na koniec chciałbym Ci coś pokazać. Zastanawiam się, czy w Warszawie też robisz sobie zdjęcia na ulicy, bo słyszałem, że akurat to trochę cię kosztowało.

 

- Heh, pojechaliśmy wtedy z żoną na krótką, dwudniową wycieczkę do Moskwy. Wyszliśmy na spacer i zaczepili nas ci ludzie z pytaniem czy nie chcemy zrobić sobie kilku zdjęć. Zapozowaliśmy, chcieliśmy zrobić szybko jedno zdjęcie i iść dalej, ale gość zrobił nam kilka fotografii w różnych pozach. Na koniec mówi, że jedno zdjęcie kosztuje pięć tysięcy rubli i zaczyna nas podliczać za każdą fotografię, którą zrobił. Wyszło na to, że ja miałem zrobionych siedem zdjęć i moja żona kolejne siedem. Chcieli od nas naprawdę grube pieniądze. Moja żona, która po rosyjsku mówi raczej średnio, zaczęła z nimi dyskutować i ich wyzywać, aby nie oszukiwali ludzi. Daliśmy im koniec końców część pieniędzy za kilka zdjęć, a resztę kazali nam usuwać z telefonu. Tak skończył się ten moskiewski spacer. 

 

- Życzę Ci, żebyś w maju mógł zapozować na starówce z trofeum zdobytym z Legią Warszawa i wtedy nikt nie będzie chciał od Ciebie za to żadnych pieniędzy. 

- Dokładnie, bardzo dziękuję, też sobie tego życzę.