Historia: Drugi tytuł mistrzowski przy Łazienkowskiej

21 października 1956 roku legioniści – po golach Henryka Kempnego i Ernesta Pola – zremisowali z ŁKS Łódź (2:2) przy Łazienkowskiej i na dwie kolejki przed końcem sezonu zapewnili sobie drugi w historii tytuł Mistrzów Polski, co było wspaniałym zwieńczeniem obchodów 40-lecia klubu. Był to drugi z rzędu tytuł podopiecznych Ryszarda Koncewicza, który zastąpił przed sezonem szkoleniowca Janosa Steinera – zdobywcę historycznego, pierwszego mistrzostwa z piłkarzami Wojskowych.

„Faja” - bo tak nazywany był trener Ryszard Koncewicz - wielkich zmian w sposobie gry Legii nie zrobił, kontynuując niejako dzieło czeskiego poprzednika. Ale mimo to piłkarski sezon w 1956 roku był niestety kresem zapowiadającej się „Wielkiej Legii”.

Wywalczone przez dwa lata z rzędu dublety (w roku 1955 Wojskowi także zdobyli mistrzostwo i krajowy puchar) nie przyczyniły się do wzrostu potęgi klubu z Łazienkowskiej, który w kilku kolejnych sezonach nie potrafił wywalczyć na krajowym podwórku niczego wielkiego. Wracając do meczu z ŁKS-em, który odbył się na Stadionie Wojska Polskiego 21 października 1956 roku, to podopieczni trenera Ryszarda Koncewicza rozpoczęli go z wysokiego „C”. Dwa szybko strzelone gole – Henryka Kempnego w 2. i Ernesta Pola w 3. minucie meczu – ustawiły spotkanie, które ostatecznie zakończyło się wynikiem 2:2.

Rezultat ten i tak dawał Wojskowym upragnione mistrzostwo Polski (w tabeli wyprzedzili oni Ruch Chorzów o pięć punktów). W spotkaniu tym Legia wystąpiła w składzie: Edward Szymkowiak, Jerzy Słaboszowski, Marceli Strzykalski, Henryk Grzybowski, Horst Mahseli, Longin Janeczek, Ernest Pol, Henryk Kempny, Edmund Zientara, Jerzy Woźniak i Edmund Kowal.

Napastnik Kempny został także w tamtym sezonie najlepszym ligowym strzelcem – jego dorobek zatrzymał się na 21 bramkach. Ciekawostką jest to, że w trakcie całego sezonu w drużynie Legii wystąpiło jedynie trzynastu zawodników. Drugi tytuł mistrzowski w historii klubu było wspaniałym uhonorowaniem jego 40. urodzin.